Didacktiek van kunstonderwijs, loopbaangesprekken en praktijkleren hebben grote overeenkomsten. De reden is het individuele en het onvoorspelbare dat hierbij een rol speelt.

Een staaltje van rijk rooms leven in Belgie wordt aangehaald in Manoeuvre. Je knippert met de ogen als je het leest. En toch is het (nog) steeds heel dicht bij.

In 1806 rolden met inzet van veel stoom en heet water drie leerboekjes over Landbouw voor de basisschool van de drukpersen. Het werd een geweldige mislukking.

Is er competentie over ademhaling en fotosynthese? Wat hebben ideeënwereld, werkelijkheid en beoordelingsvermogen daar mee te maken? Een spannend verhaal?

Vijfenzeventig jaar geleden schreef een hoogleraar uit Wageningen een hbs-boek voor Plantkunde met een groot hoofdstuk over evolutie. Hoe kijken we daar nu tegenaan?

Het Nederlandse onderwijs presteert goed. Komt dat door het streven naar interne differentiatie, of door de realisatie van externe differentitie?

Hoe erg zou het zijn dat de discussie over de verschillende betekenissen van competentie zo moeizaam verloopt? En soms een beetje vermeden wordt om onderwijs bestuurbaar te houden.

Praktijkleren is noodzakelijk voor het verwerven van competentie. Maar de verwachtingen ervan zijn te hoog, daarom een retrospectie op een practicum.

Praktijkleren kan een geweldige indruk achterlaten. Maar daarna begint het pas. Een persoonlijke belevenis.

Het flanelbord deed vijftig jaar geleden een voorzichtige aanval op de hegonomie van het schoolbord. En is daarna weer van het toneel verdwenen. Houdt het schoolbord stand?

Het perspectief van een sector is bij beroepskeuze anders dan bij bedijfsontwikkeling. Bij beroepskeuze wordt over de economische motieven heen gekeken. Scholen moeten daarom overtuigende verhalen hebben bij duurzame opleidingen.

Aan een eenvoudige bekwaamheid als waterpompen kunnen zelfs in een zeer duurzame context zeer uiteeenlopende eisen worden gesteld. Wat moeten we daar nou mee?

Kohnstamm zei al dat iets kunnen vinden belangrijker is dan het te weten. Het onderwijs heeft moeite met deze stelling. Je moet immers weten om te kunnen vinden. En ... weetjes bijbrengen is veel gemakkelijker dan competentie.

Het succes van beroepsonderwijs van vroeger kan niet gereproduceerd worden. Teveel dingen zijn veranderd. Daarom even lateraal denken ...

De functie van de docent was in de 1e helft van de 20e eeuw volkomen anders dan in de 2e helft. Daarop heeft de 'organisatie' van het onderwijs' eigenlijk niet gereageerd.

De identiteit of status van docenten is de afgelopen 100 jaar enorm veranderd. Is de docent slachtoffer geworden van zijn eigen succes?

Na het verlaten van de school worden theorema's ontstellend snel vergeten, dus .... vond de praktijkman Broekhuis daar in 1959 al wat van.

Vijftig jaar geleden bouwde mevrouw Casparé van "Huis te Lande" een onderwijsvisie met als bouwstenen denken, voelen, willen en doen. Deze visie is enkel actueler geworden.

In 1933 probeerde P.Post in Bandung projectonderwijs in basisonderwijs te introduceren. Het doel was de training van het denken meer in balans te brengen met de training van het weten. Wat is de balans?